Een grote wens van mij was om in de branding op het stand te schilderen.  Enkele weken geleden verbleef ik met mijn man in Egmond. Twee schilders-vriendinnen die altijd te gast zijn in het schilders-café zouden ook komen.  De zon scheen maar het waaide hard. De andere twee waren zo wijs om in de luwte van een strandpaviljoen te gaan zitten, maar ik deed dat niet. Ik trok met de bolderkar vol schildersmateriaal naar de vloedlijn.

Ezel en alles stond klaar om te starten…. eerst een schets maken.. en dan verf.  Ik kwam erachter dat ik niet de juiste kleur wit had meegenomen…. maar alah… dealen met tegenslag is ook een kunst… en we gaan voor de kunst.

Ik kan je zeggen, vanaf minuut één was het een mislukking. Ik kan allerlei redenen verzinnen waarom het niet ging maar dat is de oorzaak buiten jezelf zoeken en daar hou ik niet van.

Komt er in eens een Rotterdams stel aangewandeld die wilden wel eens even zien wat er op het doek te zien was.   We raakten aan de praat… en zei vertelden mij dat ik last had van straling.  Daar boven op die vuurtoren daar zit een zendmast en de man voelde aan zijn oor dat er een negatieve boel was… ik moest een paar honderd meter verder op gaan staan… zo was zijn advies.

Noem het toeval …. maar toen zij vertrokken en tien voetstappen verderop waren en ik weer verder wilde gaan,   waaide mijn ezel om met schilderij en al…. natuurlijk met de natte verf kant in het zand.  Ik was klaar het schilderij was niet meer te redden.

Ik voegde me bij de twee nabij het strandpaviljoen en heb nog een poging gedaan. Dat ging stukken beter.